چه نکاتی در ژست عکاسی مادلینگ مهم است؟

احتمالاً یکی از حرف­‌هایی که عکاسان مادلینگ زیاد می­‌شوند این است که مراجعانی مانند مدل‌­های غیر حرفه‌­ای و افراد معمولی به آنها بگویند: «متوجه نمی­‌شوم مدل­ها چگونه تمام روزهای هفته این کار را انجام می­‌دهند». خود عکاس هم شاید با این گفته تا حدی موافق باشد؛ به همین خاطر هم پشت دوبین قرار دارد و نه جلوی لنز آن!

به این ترتیب می‌­توان مطمئن بود که قرار گرفتن جلوی لنز دوربین به عنوان مدل زنده؛ کار چندان سرراستی نیست که به تمرین احتیاج نداشته باشد. قرار است که در این متن، نکات مهم ژست عکاسی مادلینگ مرور شوند تا هم عکاسان مادلینگ و هم افرادی که بنا است به دنبال حرفه‌­ی مادلینگ بروند، نکته­‌هایی برای بهبود کار خود در دست داشته باشند.

برگرداندن حرکات و پویایی یک انسان زنده به یک عکس دو بعدی ثابت، از مهم­ترین نکات عکاسی مادلینگ است. ژست گرفتن و پوز گرفتن مدل، مورد چالش‌­برانگیزی برای یادگیری است. علاوه بر تمام موارد مربوط به عکاسی که برای هر نوع عکاسی­‌ای وجود دارد، اینجا ژستی که عکاس به مدل می­‌دهد هم وارد بازی می­‌شود و در شکل دادن عکس نهایی مؤثر است. ژست دادن به مدل، چیزی است که به وسیله‌­ی تجربه و کار کردن بهتر می‌شود. به هر حال، عکاسان مادلینگ با گرفتن هزاران عکس در سال، کم کم متوجه می‌­شوند که چه ژست­‌هایی بهتر جواب می­‌دهند و امتحان خود را پس داده‌­اند.

شروع یادگیری : اینکه چه ژست­‌هایی امتحان خود را در عکاسی مادلینگ پس داده اند؟

نگاه کردن به عکس‌­های مادلینگ در شبکه‌­های اجتماعی مرتبط مانند پینترست و یوتیوب، نقطه‌­ی خوبی برای شروع یادگیری ژست دادن است. برای شروع می‌­توانید عکس‌­هایی را که دیدید و ژست­‌هایی را که ترجیح می‌دهید آنها را تمرین کنید در یک مجموعه قرار دهید و آنها را جلوی آینه تمرین کنید. این کار می­‌تواند هم به عکاس مادلینگ و هم به خود مدل کمک کند. از آنجایی که بین مدل و عکاس یک همکاری به وجود می‌­آید، عکاس می­‌تواند از ژست­‌های پیشنهادی خود مدل که با آنها راحت­تر است هم استفاده کند اما باید خودش هم بتواند ژست‌­هایی بر حسب پروژه به مدل ارائه دهد. مدل باید از جهت‌­دهی‌­های عکاس پیروی کند اما اگر ایده‌­ای در جهت بهبود عکس­ها دارد، بهتر است که آن را از پروژه دریغ نکند.

راحت بودن جلوی دوربین عکاس و در نظر گرفتن دوربین به عنوان یک جسم بی­‌جان

 ارتباط چشمی با لنز دوربین و بعد از آن مخاطب عکس، عکس را به مرحله‌­ی دیگری می‌­برد. این ارتباط چشمی در عکاسی مادلینگ، یکی از قوی­ترین راه‌­ها برای ارتباط با مخاطب است که نمی‌­توان آن را انکار کرد. با این وجود در بسیاری از عکس‌­های مادلینگ، مدل به لنز دوربین نگاه نکرده و ارتباط چشمی با مخاطب برقرار نمی‌­کند، اما آن عکس بسیار موفق و عالی از کار درآمده است. در این حالت؛ این کلیت بدن، صورت و ژست مدل است که عکس را از فضای جداافتادگی درآورده و ارتباط را با مخاطب حفظ کرده است. اگر این ژست هم وجود نداشته باشد و انقباض و گرفتگی در روحیه­ و ژست مدل دیده شود، دیگر دست‌­آویزی برای درست کردن فضای آشنا وجود ندارد.

یکی از سخت­‌ترین کارها برای افرادی که عادت به جلو دوربین عکاسی بودن ندارند هم همین نگاه کردن مستقیم به لنز دوربین است. مدل به لنز دوربین به مانند یک جسم جدید ترسناک که قابلیت ثبت او -و بعدها قضاوت او- را دارد نگاه نمی‌­کند. برای او قرار نیست دوربین چیزی جز آنچه که هست را ثبت کند. بنابراین می‌­تواند به حضور دوربین در نزدیکی­اش عادت داشته باشد و به کارهای خود مشغول شود؛ بدون اینکه در نظر بگیرد یک دوربین و عکاس آنجا مزاحم فضای امن او هستند. بنابراین اگر مدل به هر دلیلی احساس می­‌کرد که دوربین بر او غالب است و این غالب بودگی در عکس نمایان بود، ژستی که عکاس به مدل می­‌دهد باید این مسئله را رفع کند. به طور مثال صاف کردن شانه‌­ها در ژست مدل، تعویض زاویه‌­ی سر و گردن او و تعویض زاویه­‌ی دوربین، از عمده کارهایی است که عکاس می‌­تواند به وسیله­ی آنها معذب بودن مدل را رفع کند، فضای غالب و مغلوب را به شکل معکوس درآورد و مدل را دوباره چیره بر دوربین نشان دهد.

ارتباط گرفتن با مدل به عنوان یک شخصیت منفرد

همیشه فرصت کار کردن با مدل­‌های حرفه‌­ای کارکشته فراهم نیست و این افراد نیمه‌­حرفه­‌ای یا معمولی هستند که در مسیر حرفه‌­ای شدن، جلوی دوربین عکاس مادلینگ قرار گرفته­‌اند. بسیاری از افراد هم جلوی دوربین احساس عصبی بودن و عدم راحتی می­کنند. البته که باید یادآوری کرد حتی مدل­‌های حرفه‌­ای هم نمی‌­توانند ذهن عکاس را بخوانند و به هر حال دچار درگیری­‌های ذهنی­ می­‌شوند. به این ترتیب؛ قبل از شروع ژست دادن و عکاسی، عکاس می‌­تواند چند دقیقه­‌ای را با خود مدل وقت بگذراند و حداقل او را با پروژه و چزئیات عکاسی بیشتر آشنا کند. همین که او در جریان چیزهایی هرچند بی­‌اهمیت قرار بگیرد، احساس امنیت و صمیمیت خواهد کرد. توضیح دادن ایده‌­ی پشت عکس‌­ها، اهداف، به اشتراک گذاشتن طرح‌­ها و اتودهای اولیه‌­ی عکس‌­ها، از موارد ارتباط حرفه­ای با مدل هستند. یکی از اشتباهات خطرناکی که خیلی از عکاسان مدلینگ دچارش می­‌شوند این است که مدل را به عنوان یک مجسمه‌­ی زنده در نظر می‌­گیرند که فقط قرار است ژست­های مدنظر آنها را اجرا کند. نباید فراموش کرد که مدل حقیقتاً یک شخص زنده است و ارتباط گرفتن با او از همان ابتدا، هم شخصیت او را به عنوان یک فرد حفظ می­‌کند و هم باعث می­‌شود گستره‌­ی ژست‌­ها برای عکاسی بیشتر شوند. همچنین که همانطور که گفته شد؛ صحبت کردن با آنها حس عصبی آنها را از بین می­برد و به آنها فرصتی می­دهد تا هرچه بیشتر با فرآیند عکاسی درگیر باشند. در این صورت اگر ایده­ای هم برای بهبود عکس داشته باشند؛ برای بیان آن احساس راحتی می­‌کنند.

ساختن یک رابطه‌­ی دوستانه و ایجاد فضای راحت هم می‌­تواند به بهبود ژست‌­ها در عکاسی مادلینگ کمک کند. طبیعتاً محیطی که باعث آزرده‌­خاطری مدل شود و انقباض او را در چهره یا بدن او به دنبال آورد، نمی‌­تواند عکس­‌های گویایی را فراهم آورد. در نتیجه عکاس به عنوان کسی که عکسبرداری را مدیریت می­کند، در صورت دیدن انقباض و عدم راحتی و آسایش در مدل، باید  با مدل ارتباط بگیرد و فضا را تغییر دهد تا در واقع به هدف خود برسد.

احساسات را در عکاسی مادلینگ درگیر کنید

این مورد در ادامه­‌ی نکته­ی قبلی قرار می­‌گیرد. استفاده از مدل به عنوان یک مانکنی که صرفاً نفس می­کشد، می‌تواند برای بعضی از عکس­ها کار کند اما همواره خیر. به طور مثال بعضی از عکس­ها که نیاز به پوز­ها و ژست­‌های درگیر و غیرمنفعل دارند، نیاز به درگیر کردن احساسات دیده می­‌شود. اگر عکاس قصد دارد که احساسات بیننده را به کار گیرد، باید درون کادر خود هم مقداری احساسات کارآمد جای دهد. مدل­های خوب کارکشته می‌­توانند از پس طیف گسترده­ای از بیان احساسات در لحظه برآیند و این یکی از چیزهایی است که آنها را به مدل حرف‌ه­ای تبدیل می‌­کند. اما برای همکاری با مدل­های نیمه‌­حرفه­ای، نیاز است که عکاس به عنوان یک راهنما و مربی برای بیان احساسات آنها جلوی دوربین عمل کند.

عکاس نمی­‌تواند به راحتی از مدل بخواهد که احساس الف یا ب را در چهره و بدن خود نشان دهد و به ندرت در اولین لحظات به آنچه که می­‌خواهد دست می­یابد. بنابراین قبل از دادن ژست باید با آنها در مورد مفهوم پشت عکس­ها صحبت کند تا او را به فضای ذهنی مورد نظرش برساند. بعضی اوقات اجازه‌­ی حرکت به مدل­‌ها دادن هنگام عکاسی و حرکت در راستای ژست مورد نظر، سطح جدیدی از درگیری احساس را به دنبال دارد. چرا که هم ذهن و هم بدن به طور کامل در حال برقراری ارتباط با ژست مورد نظر هستند.  

توضیح دادن کامل ژست همراه با جزئیات

طوری که آدم­ها به صورت عادی و کلی می‌­ایستند، شباهت زیادی با آنچه که عکاس از آنها می­‌خواهد ندارد. به طور مثال آرنج‌­ها و زانوها، ممکن است شکل نامتعادل و معذبی به خود گرفته باشند. ممکن است غبغب افراد بیشتر از حالت عادی نمایان شده باشند، دست­‌ها بیش از اندازه به پهلوها نزدیک باشند یا بازوها قفسه‌­ی سینه را پوشانده باشند، یا برای افتادن خط فک، لازم باشد که مدل سر خود را جلوتر آورده و محل زبان خود را جابجا کند. این لازم است که حس طبیعی و معمولی هنگام عکاسی مادلینگ در جریان باشد اما باید به خوب افتادن ژست مدل هم توجه کرد.

علاوه بر بهبود ژست؛ توضیح دادن کامل ژست از جنله‌­های متعدد دیگری هم اهمیت دارد و یکی از آنها آگاهی دادن به مدل است. مادامی که مدل بداند در حال گرفتن چه ژستی برای انتقال چه حسی است، احساس زنده بودن خود را وارد ژست کرده و القا نمی­کند که یک عروسک است که باید منتظر عکاس باشد تا به مفاصل و اندام او حالت و ژست دهد.

علاوه بر اینها، خیلی از مدل­ها راحت نیستند که کسی با آنها تماس فیزیکی برقرار کند و بدون مقدمه به بازوی آنها دست بزند تا جایش را اصلاح کند. توضیح کامل و نشان دادن ژست مد نظر به مدل، از این اتفاق جلوگیری می­‌کند. بهتر است به مدل فرصت داده شود تا آنچه را که برایش به خوبی توضیح داده شده به خاطر بسپارد و اجرا کند. معمولاً ژست عکاسی به نحوی است که مدل باید چندین حرکت را با هم انجام دهد تا به ژست مطلوب برسد. مثلاً ایستادن در زاویه­ی خاص، نگه داشتن انگشتان، حفظ فاصله­‌ی آرنج یا پهلو و انجام دادن همه­‌ی اینها هنگام درست کردن مو یا مواردی از این دست. باید به او زمان داد تا ژست را هضم کند و ژست تا حدودی در حافظه­ی عضلانی او ثبت شود تا بتواند بار هم آن را تکرار کند. برای این کار می‌­توان از ژست­‌های ساده شروع کرد و به تدریج سراغ سخت­‌ترها که ترکیبی هستند رفت.

توضیح دادن کامل و شفاف ژست عکاسی به مدل بدون نیاز به تکرار آن، علاوه بر جلوگیری از دخالت عکاس، باعث می­‌شود به مدل هم حس عدم گیرایی و ابله بودن القا نشود و تمام تمرکز خود را پیش ژست گرفتن بگذارد نه تحلیل رفتاری موجود در فضا.

کاری کنید و ژستی بدهید که آنها خوب به نظر بیایند

بعضی از ژست­‌های سخت و غیر راحت، نه تنها برای اجرا راحت نیستند بلکه به نظر بیننده هم خواستنی و جذاب به نظر نمی‌­رسند. احتمالاً مخاطبان پیش خودشان برای مدل دلسوزی کرده‌­اند که چرا بخشی از صورتشان اینگونه افتاده یا چرا این ژست به این مدل طفلک داده شده است. ممکن است این همان ژستی باشد که به نظر عکاس در آن لحظه کاملاً مناسب می‌­آمده است. در این بین فقط عکاس است که مدل را از بیرون تماشا می­‌کند و باید ایرادات ژست او را یادآوری و اصلاح کند.  با این حال باید در تلاش بود تا همیشه کاری کرد که مدل جلوی دوربین خوب به نظر برسد، بسیار خوب­تر از زمانی که قبل از آن که جلوی دوربین بیاید بوده است. در این حالت مدل می‌­تواند به عکس خود مفتخر بوده، آن را به اشتراک بگذارد و باعث بیشتر دیده شدن آن شود. علاوه بر اینکه باز هم حاضر است به عنوان مدل، جلوی دوربین عکاس ژست بگیرد و به همکاری ادامه دهد.

اهمیت دست­ها در ژست عکاسی چیست؟

به صورت کلی، هنگامی که به مدل ژست جدیدی داده می‌­شود، معمولاً آنها آنقدر روی بخش‌­های سخت تمرکز می­‌کنند تا چیزهای دم­دستی را فراموش می­‌کنند. یکی از آنها دست­‌های مدل‌­ها هنگام ژست گرفتن است که معمولاً به عنوان یک حجم بسته در انتهای بازوها قرار می­‌گیرد! دست­های مشت، بسته و نشان ندادن دست­‌ها به لنز دوربین، پیام منفی‌­ای برای مخاطب عکس دارد. علاوه بر این، دست‌­ها باید بخش زیبایی از ژست محسوب شوند. اگر لازم است، می‌­توان نشان داد که دست از بخش‌­های جداشونده‌­ای تشکیل شده و لازم نیست که مانند یک صفحه­‌ی صاف و تخت یا یک حجم کره­ای باشد. علاوه بر اینکه توجه نکردن به ژست دست، می­تواند از دست در عکس نهایی یک سطح روشن بدون بافت بسازد که در نورپردازی به آن توجه نشده و اکنون در عکس نهایی مانند یک سطح روشن وسیع؛ بسیار خودنمایی می‌­کند.

نکات مهم مازاد برای گرفتن ژست مدل­ها:

• فریز نشدن: هنگامی که در حال چرخاندن جهت سرتان هستید، نگاهتان را قفل نکنید و جهت آن را هم تغییر دهید. در این حالت می‌­توانید ژست خود را اتفاقی و بدون آمادگی قبلی نشان دهید. می‌­توانید حتی به جایی دورتر از دوربین عکاس نکاه کنید و عکس را از حالت صریح معمولی فراتر ببرید. عکاس در حال تماشا و بررسی شماست بنابراین اگر این نگاه بیش از اندازه فراتر از فاصله‌­ی شما با دوربین رفت او می‌­تواند آن را متوجه شده و اصلاح کند.
• پویایی و حرکت: ژست­‌های خود را در جریان و سیال نگه دارید. از حرکات شدید اجتناب کنید تا کادر عکس را تغییر ندهید و سرعت عکاس را خراب نکنید. اما می­‌توانید مدام سر خود را بچرخانید و به ستون مهره‌­ها و بازوهای خود ژست‌­های مختلف دهید تا ژست‌­ها را غیر تکراری و تازه نگه دارید.
• زاویه: دست­ها و پاهای خود را با زاویه نگه دارید. سعی کنید با ژست­های بدن خود جلوی دوربین در حال ساختن اشکال هندسی مانند مثلث باشید. در این حالت ترکیب­بندی عکس را بهبود داده‌­اید. دلایلی هم وجود دارد که با استناد به آنها باید همه چیز در ژست مستقیم و صاف باشد اما اکثر مواقع مقدار کمی از خم کردن مفاصل، به بهبود ژست کمک می‌­کند.